Στις μέρες μας όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος περί «Αγάπης» και περί «προσκόλλησης». Είναι ένα θέμα που οι θεραπευτές ειδικότερα καλούνται αργά ή γρήγορα να δουλέψουν.
Είναι σημαντικό να μιλήσουμε για έναν «ισχυρό πυρήνα» που είναι απαραίτητος, ώστε να μπορεί κανείς να παρατηρεί τον εαυτό του και να τον βελτιώνει. Ο πυρήνας αυτός είναι ο πυρήνας της ύπαρξης μας, μας βοηθά να έχουμε όση ενέργεια χρειαζόμαστε από μόνοι μας και να είμαστε ευτυχισμένοι και στο κέντρο μας όσο πιο συχνά γίνεται.
Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν σε εμάς. Το τι κάνουν οι άλλοι οι άνθρωποι είναι δευτερεύον. Δράση- αντίδραση είναι τις περισσότερες φορές η επικεφαλίδα μιας σχέσης και έτσι δεν θα σταθώ εκεί. Με ενδιαφέρει το μέσα μου. Με ενδιαφέρει να εξερευνήσω γιατί ο εαυτός μου «κολλάει» σε ανθρώπους ή σε καταστάσεις (προσκόλληση). Με ενδιαφέρει να παρατηρήσω, γιατί όταν δεν έχουν τα πράγματα την επιθυμητή έκβαση, εγώ μπαίνω στην απόρριψη, στην αυτολύπηση και στην ματαίωση κατευθείαν. Αυτά είναι τα μυστικά κλειδιά που έχει το Εγώ μας για βρουν χώρο οι εμμονές να αναπτυχθούν.
Η προσκόλληση πηγάζει από τις ανάγκες του ανθρώπου και τρέφεται από τις αδυναμίες της προσωπικότητας του. Μας αρέσει δηλαδή κατά βάθος να εξαρτώμαστε από κάποιον ή κάτι; Η απάντηση είναι πως ναι, διότι από εκεί αντλούμε την ενέργεια που μας λείπει ή εκεί βρίσκουμε τη δικαιολογία που χρειαζόμαστε για να μην προχωράμε στην εξέλιξη μας.
Σχεδόν όλοι είμαστε βουτηγμένοι σε προσκολλήσεις. Παντός είδους. Προσκόλληση στο/ στη σύντροφο, στην οικογένειά και τα παιδιά μας, στη δουλειά, στα υλικά αγαθά, σε ουσίες, σε ιδέες, στους δασκάλους μας και πολλά άλλα. Στον βουδισμό αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η πηγή των προβλημάτων του ανθρώπου είναι η προσκόλληση σε υλικά αγαθά και στα πάθη του. Σε αυτό το άρθρο εστιαζόμαστε στο δεύτερο. Προσκόλληση σημαίνει να είσαι εστιασμένος στην ενέργεια του αποτελέσματος και της δράσης- αντίδρασης. Προσκόλληση είναι να θες έναν άνθρωπο, αλλά μόνο με τους δικούς σου όρους, να τον αγαπάς και να θες να ταιριάξει στα κουτάκια σου, θες μόνο ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα από αυτόν και δεν μπορείς να δεις καθόλου τον εαυτό σου να λειτουργεί με αυτό τον άνθρωπο πέρα από αυτό το πλαίσιο που έχεις οριοθετήσει. Και όσο αυτό δεν γίνεται, παθαίνεις εμμονή, που οδηγεί με τη σειρά της στην αυτοματαίωση και στη trendy ασθένεια των καιρών, την «κατάθλιψη».
Η Αγάπη χωρίς όρους είναι ένα πανηγύρι χαράς.
Θα προσπαθήσω να συγκεκριμενοποιήσω την ενέργεια αυτή σε άχαρες λέξεις και ελπίζω να καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό είναι ένα μάθημα που θα το ζω και θα προσπαθώ να το κατανοώ για όσο ζω. Άρα ακόμα και σήμερα που γράφω για αυτό, κάνω απλά μια απόπειρα προσέγγισης και τίποτα περισσότερο.
Η Αγάπη λοιπόν είναι ανιδιοτελής. Σημαίνει να αγαπάς, να εκτιμάς και να σέβεσαι τον άλλον για το σύνολο της προσωπικότητας του, να θες να είναι καλά, να χαίρεσαι που είναι καλά, έστω (και εδώ είναι το μεγάλο κόλπο) και αν αυτός ο άνθρωπος δεν είναι μαζί σου, δεν σου δίνει αυτά που θες ή δεν συμπεριφέρεται όπως θα ήθελες (εδώ είναι μια μεγάλη κουβέντα αν ξέρουμε και εμείς πραγματικά τι θέλουμε, αν είμαστε σωστοί στη συμπεριφορά μας κτλ- μεγάλη κουβέντα).
Δεν πρόκειται για την αγάπη γονιού προς παιδιού. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι ναι μεν οι γονείς μας λατρεύουν όσο δεν πάει, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι οι πρώτοι που ασυνείδητα μας βουτάνε στην ενοχή, μας χειραγωγούν και ίσως δεν μας δέχονται στην ουσία μας για αυτό που είμαστε. Είμαστε σε πολλές περιπτώσεις η υπενθύμιση, ο καθρέφτης των σκοτεινών τους θεμάτων (και αυτό το λέω με αγάπη γιατί έχουμε συμφωνήσει ασυνείδητα και ενεργειακά να είναι έτσι η σχέση μας για να εξελιχθούμε και εμείς ως παιδιά τους και εκείνοι ως γονείς και εν συνεχεία ως άνθρωποι μέσα από αυτή τη σχέση). Βασικά οφείλουμε να τους είμαστε ευγνώμονες.
Η Αγάπη χωρίς όρους είναι βαθιά, είναι διαρκής, είναι φωτεινή, δεν περιστρέφεται γύρω από τον εγωιστικό μας μικρόκοσμο και δεν έχει απαιτήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δέχομαι τον άλλον και την οποιαδήποτε του συμπεριφορά προς εμένα. Άλλο σε αγαπώ και θα σε αγαπώ και άλλο οριοθετούμαι. Η οριοθέτηση είναι θετική και για τις δύο πλευρές, διότι όλοι έτσι αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Στην ενέργεια της Αγάπης, μπορώ να συνεχίζω τη ζωή μου, κι ας μην υπάρχει το έτερο μέρος σε αυτή. Είμαι καλά, χαίρομαι για σένα, αλλά σέβομαι πολύ το ποιος είσαι (τι παρελθόν κουβαλάς, συμπόνια και κατανόηση) και σέβομαι και το ποιος είμαι εγώ (και κατά συνέπεια, συμπόνια και κατανόηση προς τον εαυτό μου). Η ικανότητα να αγαπάμε. Μπορεί ο άνθρωπος που επιλέγω να αγαπώ να μην υπάρχει πλέον στη ζωή μου και να είμαι λυπημένη. Όμως μήπως να σκεφθώ ότι αν δεν είχε υπάρξει καθόλου, τότε ο σπόρος που έχω μέσα μου θα είχε μείνει ακαλλιέργητος; Γιατί όλοι οι άνθρωποι καλλιεργούμε τους σπόρους των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων και αυτοί τους δικούς μας και έτσι μαθαίνουμε πώς να αγαπάμε. Σαν τα λουλούδια και τα έντομα. Σαν παιδιά ξέραμε πώς να αγαπάμε, μεγαλώνοντας όμως αυτό χάνεται και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση μας, να θυμηθούμε να αγαπάμε στην ουσία μας και να αφήνουμε να μας αγαπάν.
Το να μάθεις να αγαπάς ουσιαστικά και αληθινά θέλει εκπαίδευση.
Φαντάζομαι ότι η σκέφτεστε ότι αυτό δεν υπάρχει… υπάρχει και είναι από τις μεγαλύτερες απελευθερώσεις του ανθρώπου. Δυστυχώς όμως είμαστε εγωιστές και φοβισμένοι. Όταν με προσέγγισε αυτή η ενέργεια και ήταν η ώρα να μπω στη διαδικασία αυτού του μαθήματος (και είμαι ακόμα εκεί) όλα αυτά μου φαίνονταν κινέζικα. Χάριν στις δασκάλες μου και χάριν στην Ενέργεια (Ζωή) που φροντίζει να μου δίνει συνέχεια προκλήσεις τέτοιες, έχω αρχίσει να μεταφράζω λίγο αυτά τα «κινέζικα». Στους ανθρώπους αυτούς που πάτησαν νωρίτερα αυτά τα ιερά και δύσκολα μονοπάτια αυτογνωσίας και αυτοθεραπείας ένα μεγάλο μεγάλο «ευχαριστώ». Ένα «ευχαριστώ» επίσης σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους (που κατά διαστήματα θεωρούσα όχι αποδεκτή) με «προσκάλεσαν» ξανά και ξανά να δω αυτό το μάθημα, της Αγάπης χωρίς όρους, της οριοθέτησης, του ισχυρού πυρήνα. Είμαι ευγνώμων.
Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Ας είμαστε παρατηρητές του εαυτού μας χωρίς ενοχές και επίκριση και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπορευτούμε με τον άλλον άνθρωπο μέσα από τους φόβους και την μοναξιά της ψυχής μας προς την Αγάπη χωρίς όρους. Μαζί, αυτό είναι ακόμα πιο ουσιώδες. Κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν. Ο ένας βοηθά τον άλλον, ακόμα και αν αυτό σε πρώτο επίπεδο δεν είναι εύκολα αντιληπτό.
Ουσιώδεις κουβέντες (από την ομιλία του Thich Nhat Hanh- Being Love)
· Η ικανότητα να αγαπάμε τους άλλους ορίζεται και εξαρτάται από την ικανότητα να αγαπάμε τον εαυτό μας.
· Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι αγαπάμε τον άλλον, όταν δεν τον αφήνουμε να είναι ο εαυτός του. Αυτό είναι σκλαβιά. Αυτό ισχύει και για μας τους ίδιους.
Light, Love, Gratitude
No comments:
Post a Comment