Human Stasis

EOΡΤΑΣΜOΣ  ΤΗΣ  ΝΕΑΣ  ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ      

αγάπησέ με τρυφερά, αγάπησέ με αληθινά…

ενώνοντας τις τελείες, καλλιεργώντας την ευτυχία

Παρουσίαση: Ρούλα Παπαθανασίου, 16/05/2015

Καλημέρα

Σας ευχαριστώ που ήρθατε σήμερα εδώ. Είναι τιμή για όλους όσους κάνουμε παρουσίαση, να έχουμε μαζεμένη την οικογένεια, τους φίλους μας εδώ, νέους και καινούργιους φίλους.         
Σήμερα ελπίζω ότι θα κάνουμε ένα ωραίο βούτηγμα μέσα στην αγάπη για τον εαυτό. Γιατί ο τίτλος είναι «αγαπησέ με αληθινά, αγαπησέ με τρυφερά», αλλά δεν είπαμε «ποιον» και το θέμα είναι «η αγάπη για τον εαυτό»  
Φυσικά είμαστε σ’ ένα είδος τέτοιου σεμιναρίου όλο αυτό το καιρό, οπότε ότι κάνουμε έχει σχέση και ξεκινάει και τελειώνει μ’ εμάς τους ίδιους. Κι αυτό ήρθαμε να μάθουμε εδώ, όχι εδώ στη γιορτή, αλλά γενικά.           
(Αν θέλετε θα σας παρακαλούσα να κλείσετε τα κινητά, γιατί στο τέλος αυτής της ώρας θα κάνουμε ένα μικρό διαλογισμό).   

Πολλές φορές έχω διαβάσει για σεμινάρια, έχω κάνει κι εγώ η ίδια σεμινάρια και ήταν κάπως έτσι. Πάντα ο τίτλος ήτανε, ελάτε να βρούμε τη χαρά, ελάτε να την ανακαλύψουμε, ας την ανακαλύψουμε. Αυτή τη φορά όμως ήθελα να πω κάτι πιο προσωπικό. Και για μένα ο καλύτερος τίτλος είναι «καλλιεργώντας την ευτυχία».

Ίσως θα συμφωνήσετε μαζί μου, όλοι μας λένε πως να τη βρούμε, λες και είναι μία στιγμή. Ααα! εδώ είναι η ευτυχία, μπαμπ και την πιάνω.           
Κανένας λοιπόν νομίζω δεν μας λέει, γιατί ούτως ή άλλως αυτό είναι προσωπικό μάθημα, πως να καλλιεργήσουμε την ευτυχία, να την διατηρήσουμε στην κάθε μέρα μας. Και ξέρω πολλούς ανθρώπους που λένε, τι ωραία, περνάμε καλά εδώ, κατεβάζουμε πράγματα, θάματα, τσάνελιγκ, είμαστε συντονισμένοι και μόλις πάμε σπίτι, όλα ξαναγυρνάνε όπως ακριβώς ήταν πριν.          

Και λέω ότι γυρνάω στο σπίτι κι εγώ και μου έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό στο παρελθόν και νιώθω απογοήτευση, γιατί κάπως δεν φαίνεται αυτό να γίνεται πραγματικότητα. Λέω ότι παίρνει χρόνο και ξέρουμε, ότι όλα είναι, όπως πρέπει να είναι, αλλά, λέω ότι η καρδιά ξέρει, αλλά το μυαλό έχει θέμα, μιλάει συνέχεια.
Και για μένα ήταν πολύ σημαντικό να πω μερικά πράγματα σχετικά με το πως να μείνουμε στην αγάπη, κάθε μέρα πιο πολύ.

Δεν έχει καμιά σημασία αν είμαι παντρεμένη και έχω 5.000 υποχρεώσεις, αν έχω τρία παιδιά, αν είμαι ελεύθερη και δουλεύω όλη μέρα, απλά είναι μία δικαιολογία.

Είναι μία δικαιολογία, ένα μπλοκάρισμα  ή αντίσταση που έχουμε. Η αντίδραση, η αντίσταση που έχω να γίνω ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη.

Πολλές φορές λοιπόν αναρωτήθηκα γιατί οι σχέσεις αποτυγχάνουν, που πάει όλη αυτή η αγάπη που νιώθει κάποιος, για κάποιον άλλον. Γιατί πρέπει να είμαι με κάποιον άλλον για να είμαι χαρούμενη; γιατί το να είμαι με τον εαυτό μου, δεν είναι αρκετό; Γιατί κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, δεν μπορώ να είμαι έτσι όλη μέρα, κάθε μέρα.

Και ξέρω ότι κάποιοι από εσάς θα πείτε, ναι αλλά αν ήμασταν χαρούμενοι όλη μέρα, δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε την χαρά, χρειαζόμαστε και τον πόνο. Και μπορεί να τον χρειαζόμαστε, δεν ξέρω να σας πω ποια είναι η πραγματική αλήθεια, αν χρειαζόμαστε τον πόνο για να εκτιμάμε την χαρά ή απλά αυτό είναι μια πεποίθηση. Αλλά θα σας πω τι κάνω εγώ για μένα, για να είμαι χαρούμενη κάθε μέρα, πιο συχνά.

Πριν αναπτύξω αυτό το κυρίως θέμα, θέλω να σας πω μερικά πράγματα, για το τι πιστεύω εγώ, για το τι είναι η αγάπη για τον εαυτό, μέσα μας και έξω μας. Κι αυτό που κάνω ως θεραπεύτρια μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ να το εμπειραθώ, να το νιώσω. Ξέρετε όλα αυτά τα σημεία στο σώμα, τα οποία είναι ας πούμε λίγο πιο μαύρα, χωρίς φως, είναι μπλοκαρισμένα, όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της έλλειψης που έχω για την αγάπη στον εαυτό μου. Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει.

Κάτι γίνεται, ειδικά όταν ήμουνα παιδί, φοβάμαι, τραυματίζομαι και τότε κάτι κλειδώνει μέσα μου. Και αυτό δεν γίνεται επειδή με μισεί, κι αυτό γίνεται μόνο και μόνο για να με προστατέψει.

Όταν τρώει κανείς τα νύχια του και καταπίνει το νύχι του,για παράδειγμα,  το σώμα δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό, είναι άγνωστη ουσία και για να σε προστατέψει απ’ τον εχθρό, ξέρετε τι κάνει; Το καλύπτει με λίπος. Κι αυτό το μικρό-μικρό πραγματάκι το τόσο μικρό, το θέλει κάπως το σώμα σου καλυμμένο με το λίπος, μέχρι να είναι έτοιμο ν’ απορριφθεί από τον οργανισμό. Κι έτσι είσαι ασφαλής.

Σκεφθείτε λοιπόν πόσα τρισεκατομμύρια από άγνωστες ουσίες, επικίνδυνες ουσίες, έχουμε συσσωρεύσει   μέσα στον οργανισμό μας. Και όλα αυτά με την μεγαλύτερη, ανώτερη διάνοια, κάποια στιγμή συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερα σημεία και επειδή εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, επιτρέπω σ’ αυτά τα σημεία να γίνουν επικίνδυνα. Πώς γίνεται αυτό; Με τις έμμονες σκέψεις μου, τα αρνητικά μου συναισθήματα, την χαμηλή μου αυτοαξία και αυτό-αγάπη, τις πράξεις που κάνω και δεν μου δίνουν θρέψη και χαρά. Διότι όλο αυτό που είμαστε, είναι ΕΝΑ. Και το ένα μέρος επηρεάζει το άλλο, και το άλλο κάπου αλλού με τη σειρά του κτλ. Και κάτι που έχω προδιάθεση ή κληρονομικότητα ή είμαι ευάλωτος, επειδή εγώ με αφήνω ευάλωτη με τις σκέψεις μου, καταλήγει να γίνεται ασθένεια.

Και κάπως λοιπόν έτσι αναπτύσσουμε ασθένειες σιγά, σιγά, σιγά. Και όλο αυτό έχει να κάνει με μένα, γιατί δεν με αγαπούσα αρκετά και όλη την ώρα προξενούσα άθελα μου πράγματα στον εαυτό μου.

Η μεγαλύτερη θεραπεία και τεχνική που έχω βρει και κάνω εγώ στον εαυτό μου, δεν έχει να κάνει με τεχνική. Έχει να κάνει λοιπόν με την αγάπη στον εαυτό μου με τον πιο υγιή τρόπο, με τον πιο ώριμο τρόπο, όσο καλύτερα μπορώ. Κι επειδή κι εγώ εξελίσσομαι, δεν ξέρω πως θ’ αγαπώ τον εαυτό μου αύριο, οπότε μιλάω πάντα για το σήμερα.

Θα παίξω λοιπόν ένα τραγούδι πολύ γνωστό του Έλβις Πρίσλεϋ κι αν θέλετε δώστε προσοχή στους στοίχους, γιατί λέει, αγαπησέ με αληθινά, αγαπησέ με τρυφερά, θάμαι πάντα μαζί σου. Αν το δείτε κάτω από το πρίσμα, ότι αυτό το τραγούδι το τραγουδάει η ψυχή μου σε μένα, αποκτά τελείως διαφορετικό νόημα. Για μένα θα ήταν τελείως γλυκανάλατο κομμάτι, αυτό του Έλβις Πρίσλεϋ, αλλά όταν άρχισα να το βλέπω και να το νιώθω, ότι αυτό είναι τι μου λέει η ψυχή μου σε μένα, τότε απέκτησε βαρύτητα και με συγκινεί κάθε φορά που τ’ ακούω από τότε.

Κι έτσι δεν το τραγουδάω εγώ για σένα, εσύ για μένα, αλλά το τραγουδάω εγώ για μένα. Και αποκτά καινούργια έννοια όλο αυτό, μια νέα δέσμευση.

Ακούγεται το τραγούδι του Έλβις Πρίσλεϋ:

αγαπησέ με αληθινά, αγαπησέ με τρυφερά…………………….

Όταν λοιπόν τραγουδάς για τον εαυτό σου, το τραγούδι αυτό είναι τελείως διαφορετικό. Και δεν μπορεί κανείς αυτό να μας το πάρει, γιατί είναι δικό μας, είναι η αγάπη που προσπαθούμε να καταλάβουμε ότι αξίζουμε εμείς για μας.

Όταν αποτυγχάνουν οι σχέσεις μας λοιπόν τρία πράγματα συνήθως συμβαίνουν.

Ας πούμε ότι είμαι συνδεδεμένη σε σχέση, μ’ οποιαδήποτε σχέση με κάποιον και αυτός μου δίνει 5 από τα 10 που χρειάζομαι να είμαι σούπερ χαρούμενη.

Τότε λοιπόν τι κάνουμε;

1)Προσπαθούμε τα 5 που μας λείπουν να τα βρούμε μόνιμα κάπου αλλού, οπότε αλλάζουμε συνέχεια σχέσεις.

2)Το δεύτερο είναι, ότι αποδέχομαι, ότι δεν πρόκειται να βρω αυτά τα 5 που μου λείπουν και συμβιβάζομαι για το υπόλοιπο της ζωή μου.

3)Και το τρίτο, τα δίνω στον εαυτό μου αυτά τα 5 που μου λείπουν. Και λέω λοιπόν ότι αυτά τα 5 είμαι ευγνώμων που τα παίρνω από σένα, ούτε προσπαθώ να σ’ αλλάξω, ούτε προσπαθώ να σε διώξω, αλλά παίρνω τα 5 που μου δίνεις και τα υπόλοιπα 5 που μου λείπουν, θα τα βρω εγώ για τον εαυτό μου. Και είναι η δουλειά που πρέπει να κάνω εγώ με τον εαυτό μου.

Όλοι μας, όλη μας την ζωή κάνουμε ένα από τα τρία συνέχεια και τελικά καταλήγω ότι για μένα το πιο υγιές είναι να βρω εμένα τι μου λείπει και να το δώσω στον εαυτό μου. Κι αυτό είναι τελείως υγιές για μένα, γιατί με κάνει κάθε μέρα χαρούμενη.

Θα σας πω λοιπόν μερικά πράγματα που μπορείτε να πάρετε στο σπίτι σας να διαβάζετε ή να κρατήσετε σαν υπενθύμιση, για τις μέρες εκείνες που φεύγετε από το κέντρο σας και το ξεχνάτε αυτό. Εύχομαι να σας βοηθήσουν να βρείτε ηρεμία, πραγματικά το εύχομαι.

1)Προσπαθώ κάθε στιγμή να δω τι ή ποιος κάνει αντήχηση με μένα. Ξέρετε ποιο τσάκρα είναι αυτό; Είναι το 5^ο κέντρο, το κέντρο του λαιμού, το κέντρο της αλήθειας και είναι το τσάκρας που ο ήχος κάνει αντήχηση. Όταν λέμε τι ωραία μουσική, τι ωραία φωνή, όλα έχουν να κάνουν με αντήχηση.

Αν λοιπόν έρθω και μιλάω μαζί σου και είμαι αυθεντική και βγαίνει απ’ την καρδιά αυτό, ότι θέλω να πω, ότι να ‘ναι αυτό, αρκεί να είναι από την καρδιά, αυτό κάνει αντήχηση με σένα και τότε κάνουμε σύνδεση.  Κι αυτός είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι, όταν είναι μπροστά σου, σου λένε πόσο σ’ αγαπώ και διάφορα γλυκά λόγια, αλλά δεν το νιώθεις, δεν κάνει αντήχηση μέσα σου.

Και λέω λοιπόν ότι, με κάνει αυτό χαρούμενη; Ωραία. Με κάνεις εσύ χαρούμενη; Τέλεια. Μπορώ να σε κάνω κι εγώ χαρούμενη-χαρούμενο; Σε παρακαλώ επίτρεψέ μου, το νιώθω αυτό πολλές φορές, επίτρεψέ μου να σου δώσω αυτή τη χαρά που νιώθω, αν θες. Τόσο ωραίο συναίσθημα και να λαμβάνεις και να δίνεις, και να λαμβάνεις και να δίνεις.

Και νομίζω ότι αυτό είναι που λέει ο Adamus για το πάθος. Και δεν νομίζω ότι είναι μόνο ο Adamus, πολλοί δάσκαλοι το λένε αυτό. Και το λέω αυτό για να μην δίνουμε την δύναμή μας μόνοι μας σε κάποιον άλλον έξω από εμάς, είτε πρόκειται για τον Adamus, είτε πρόκειται για κάποιον άλλον. Η πραγματική δύναμη είναι εδώ (δείχνει μέσα της), εδώ είναι ο δάσκαλος, ο καθένας μας στον εαυτό του.

2) Αυτό που θα πω είναι λίγο δύσκολο. Αποδέξου-συνειδητοποίησε, ότι αυτός ο άνθρωπος ή αυτή η κατάσταση που τώρα σε θρέφει, αργά ή γρήγορα θα ‘ρθει κάποια στιγμή που θα πρέπει να την αναθεωρήσεις. Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα της προσκόλλησης και της αποταύτισης, αν θέλετε κάποια στιγμή να πάρετε πίσω την δύναμή σας και να γίνετε Master του εαυτού σας. Λέω ότι αν θέλει κάποιος να γίνει κύριος του εαυτού του, κάποια στιγμή οτιδήποτε εξωτερικό τον θρέφει, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ανασκευάσει την σχέση του με αυτόν ή με αυτήν ή με αυτό το πράγμα, για να γίνουμε ισότιμοι και ισάξιοι. Θα μπορούσε να είναι ο σύζυγός σου, το παιδί σου, η δουλειά σου, θα μπορούσε δηλαδή να είναι ακόμα και το πνευματικό ταξίδι, δεν κολλάμε αυτά είναι καλά και αυτά είναι κακά, γιατί και το πνευματικό σου ταξίδι προσκόλληση είναι, οτιδήποτε έχει μέσα προσκόλληση, αν θέλω να είμαι αυτόνομη και στο κέντρο μου, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να βρω την δύναμή μου.

Σήμερα θα χρησιμοποιήσουμε το στικ, να φτιάξουμε λίγο την ατμόσφαιρα, αλλά η Ελένη κι εγώ φτιάξαμε τον χώρο εδώ και όχι το στικ. Απλά μου αρέσει όμως να χρησιμοποιώ τα στικ, γιατί δίνουν κάτι εξωτικό, αλλά αυτό είναι όλο, δεν δημιουργούν την ενέργεια.    

Άρα λοιπόν το δεύτερο αυτό που συζητάμε, έχει να κάνει με προσκόλληση και με αποταύτιση. Όλη η πηγή των βασάνων μας, της δυστυχίας, είναι η προσκόλληση που έχουμε σε ανθρώπους, αλλά και σε υλικά αγαθά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά είναι απαραίτητο. Το είπε και ο Βούδας.

3)Το τρίτο πράγμα που θέλω να πω και τελευταία το έχω ανακαλύψει είναι, «απλά καβαλάω τα κύματα και δεν τ’ αποφεύγω». Καμιά φορά όσοι δουλεύουμε με τον εαυτό μας ξεγελιόμαστε πολύ εύκολα με τις διάφορες τεχνικές «ανακούφισης», και  μετά διαπιστώνει κανείς ότι  ο πόνος φεύγει. Κάπως ξεγλιστράς.  Και θα μπορούσε να είναι αυτό και απόσπαση, δεν είναι πάντα καλό.

   

Είναι εύκολο, όταν είσαι στο χώρο σου να κάνεις διαλογισμό, είναι μια λύση. Είναι πάρα πολύ εύκολο, αλλά  ξέρετε τι συμβαίνει εδώ; Ότι δεν μπαίνουμε στο πόνο. Δεν μπαίνω αποφεύγω να μπω στην πραγματικότητα του πόνου κι έτσι δεν ξέρω για ποιο λόγο πονάω τελικά. Και ο πόνος δεν φεύγει. Ο πόνος θα είναι εκεί και τον άλλο μήνα και τον άλλο χρόνο πιθανον. Το είπε και ο Adamus εδώ στο σεμινάριο που είχαμε και δεν το είπε μόνο ο Adamus, εγώ για πρώτη φορά το άκουσα από τον Osho. Δεν έχει σημασία, όλα χωρίς περιορισμούς, όλα χωρίς όρια. Και είναι πολύ τρομακτικό, γιατί ειδικά όταν είσαι σε πόνο, δεν μπορείς καν να διανοηθείς να αφαιρέσεις όρια και περιορισμούς. Θες όλο και περισσότερους για να μαζέψουν τον πόνο σου κάπως.

Άρα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι ακριβώς το αντίθετο και ξεκίνησα μόλις πρόσφατα να το κάνω κι εγώ. Μπαίνω μέσα στο πόνο και του επιτρέπω να με πάει εκεί που χρειάζεται και θα δούμε, ποιο είναι το αποτέλεσμα όλου αυτού. Αν οπωσδήποτε επιτρέψετε κι αν αφαιρέσετε κάθε εμπόδιο, ο πόνος φεύγει μέσα σε δύο λεπτά. Ξέρω ότι ακούγεται απίστευτο αυτό, αλλά είναι αλήθεια. Το ορκίζομαι έτσι ακριβώς είναι. Γιατί απλά αυτά είναι κύματα που έρχονται από το νου.

 4) Μεγάλη ανακούφιση αυτό εδώ..

Εγώ δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια. Ναι δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια. Δεν αρκεί να το λέτε, εισπνεύστε το, το εννοώ. Είμαι ήδη τέλεια, οκ δεν έχει καμιά σημασία, το μυαλό μου το λέει αυτό. Άρα μου επιτρέπω να κάνω και λάθη στο δρόμο της εξερεύνησης της Τέλειας φύσης μου.

5) Τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντική σκέψη μου, είναι η δύναμη του ΤΩΡΑ. Όλοι μιλάνε για το Τώρα,  αλλά η δύναμη του Τώρα είναι απλά μοναδική.

Κι επειδή σε λίγο τελειώνει ο χρόνος μου…..

Ας κλείσουμε τα μάτια μας…….

Καθίστε όσο πιο άνετα θέλετε, όπως θέλετε, όπως σας κάνει κέφι.

Φροντίστε ν’ αναπνέετε μόνο από την μύτη σας, εισπνέω βαθιά και εκπνέω…..

Εισπνέω και επιτρέπω, εκπνέω και ελευθερώνω………

Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνω αυτό, εισπνέω και εκπνέω…..

Εισπνέω, εκπνέω και ελευθερώνω…….

Κάθε φορά που εισπνέω, εισπνέω όλο μου τον εαυτό και κάθε φορά που εκπνέω διευρύνομαι στην τώρα μου στιγμή……..

Εισπνέω βαθιά και εκπνέω …….

Η ανάσα μου είναι αυτό που με κρατάει ζωντανή……

Είμαι εδώ και είμαι τώρα, είμαι πάντα…….

Βαθιά αναπνοή και επιτρέπω……………..αναπνέω βαθιά………….

Μεταφέρουμε την επίγνωσή μας σιγά, σιγά στα δάχτυλα των ποδιών, των χεριών και σιγά, σιγά ύστερα νιώθετε το σώμα σας. Νιώστε το σώμα σας, αυτό το σώμα είναι το δικό σας σώμα………

Αγάπησε τον εαυτό σου, αγκάλιασε τον εαυτό σου, σ’ αυτήν εδώ την τώρα στιγμή.

Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και να επιστρέψουμε στο φυσικό παρόν, όπως αγκαλιάζουμε το σώμα μας σιγά, σιγά………..

Σας ευχαριστώ και εύχομαι να τα βρήκατε χρήσιμα όλα αυτά.

(Σημείωση: Ευχαριστώ πολύ την αγαπημένη μου φίλη Καίτη Τσώλη, η οποία έκανε την απομαγνητοφώνηση της παρουσίασης μου και την έβαλε στο New Energy site.)

Love me tender, love me true

https://www.youtube.com/watch?v=-gzC29VwE1A&sns=em