Κάθομαι σε ένα μαγαζάκι και περιμένω το φαγητό μου. Δίπλα μου κάθεται ένα ζευγάρι και μιλάμε λίγο. Σε μια ξένη χώρα μιλάς σχεδόν με όλους. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι η κυρία έπασχε από Parkinson, το κεφάλι και τα χέρια της ήταν σε συνεχή αστάθεια. Ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα γύρω στα 60 που τα έκανε όλα μόνη της.
Όλο αυτό με έκανε να νιώσω συμπάθεια ακόμα μεγαλύτερη. Την σκεφτόμουν ως κορίτσι με τους έρωτες της, που μάλλον δεν είχε φανταστεί ότι θα ασθενούσε έτσι αργότερα.
Σκεφτόμουν πόσο αλαζόνες είμαστε ως ανθρώπινο είδος. Νομίζουμε ότι θα είμαστε αιώνια νέοι, όμορφοι και αναλωνόμαστε ατελείωτα σε ματαιότητες όλων των ειδών. Πως θα είμαι πιο όμορφος, πιο ασφαλής, πιο πλούσιος, πώς να υπερισχύσω του διπλανού μου και άλλα, και ειλικρινά δεν περνά από το μυαλό μας, πως με μια ασθένεια δεν θα είμαστε πλέον όμορφοι ή τόσο αγαπητοί. Δεν σκεφτόμαστε ότι στο τέλος της ζωής μας δεν θα μετρά τι διπλώματα έχουμε, πόσα λεφτά έχουμε βγάλει, τι μεγάλη καριέρα έχουμε κάνει. Νομίζω ότι στο τέλος μου θέλω να φύγω με ηρεμία στην καρδιά, με χαρά που είχα την ευκαιρία να γευτώ τον παράδεισο στη Γη, θέλω να έχω εκπαιδευτεί όσο ζω για το πέρασμα μου στη άλλη μεριά του πέπλου…
Έχετε σκεφτεί τι θα τα κάνετε τα λεφτά, τα υπάρχοντα και την ομορφιά σας, αν θα έρθει η στιγμή που θα είστε απόλυτα μόνος;
Συγχώρεση. Θέλω να σταματήσω να κρίνω τους άλλους που με ενοχλούν, αντί να είμαι ευγνώμων που αποτελούν προβολές μου και μια ευκαιρία να φωτίσω τα σκοτεινά μου σημεία. Θέλω να μεγαλώσω μέσα από την αγάπη και όχι την ισχυρογνωμοσύνη και το θυμό.
Θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου. Θέλω να μιλάμε περισσότερο μαζί. Να δω τι με φοβίζει, τι με πονά και να γελώ κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι πάλι σκέφτομαι, πάλι κρίνω, πάλι θυμώνω, πάλι φοβάμαι.. ναι, θα γελάω κάθε φορά που θα τα συνειδητοποιώ όλα αυτά. Ξέρω πόση ζημιά κάνω στον εαυτό και στο σώμα μου κάθε φορά, κάθε στιγμή που είμαι σε δυσαρμονία.
Θέλω να μεγαλώσω τα ταλέντα μου και να μιλήσω στις νευρώσεις μου. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για τον άνθρωπο να μείνει μόνος του και γεμίζει το χρόνο του με ανθρώπους ή δραστηριότητες; Ποιος όμως με ξέρει καλύτερα και μπορεί να με καταλάβει πέρα από τον εαυτό μου, όταν γνωριστούμε; Ποιος με παρηγορεί και ποιος δικαιολογεί κάθε μου ανάγκη; Αναφέρομαι στον πραγματικό μας εαυτό, όχι σε αυτόν που ελέγχεται από τις ορμόνες μου, το «θέλω, σκέφτομαι, μου αρέσει». Για αυτό τον λόγο μάλλον είναι δύσκολο να με καταλάβω, είναι δύσκολο να πάω πέρα από αυτό το σημείο και να δω στο τέλος τι μένει και ποια είμαι πραγματικά.
Πόσο εύκολα λησμονώ, πόσο εύκολα κατρακυλώ στις παλιές μου συνήθειες και συμπεριφορές.
Η εξέλιξη μου όμως φαίνεται όχι από το πόσο έχω ακόμα να περπατήσω, αλλά από την απόσταση που έχω διανύσει μέχρι τώρα.
Είμαι περήφανη και με αγαπώ, με συγχωρώ για τις ανθρώπινες μου αδυναμίες και εκφράζω σταθερά την πρόθεση μου για εξέλιξη. Με αγαπώ και νιώθω ενότητα με όλους γύρω μου, με αγαπώ και αγαπώ όλο τον κόσμο.
Ότι έξω και μέσα μου, ότι πάνω έτσι και κάτω. Και έτσι είναι…
No comments:
Post a Comment